هر که با یار آشنا شد گو ز خود بیگانه باش از سعدی غزل 1095
1. هر که با یار آشنا شد گو ز خود بیگانه باش
تکیه بر هستی مکن در نیستی مردانه باش
گر مرا دنیا نباشد خاکدانی گو مباش از سعدی غزل 1096
1. گر مرا دنیا نباشد خاکدانی گو مباش
باز عالی همتم، زاغ آشیانی گو مباش
صاحبا عمر عزیز است غنیمت دانش از سعدی غزل 1097
1. صاحبا عمر عزیز است غنیمت دانش
گوی خیری که توانی ببر از میدانش
ای روبهک چرا ننشینی به جای خویش از سعدی غزل 1098
1. ای روبهک چرا ننشینی به جای خویش
با شیر پنجه کردی و دیدی سزای خویش
برخیز تا تفرج بستان کنیم و باغ از سعدی غزل 1099
1. برخیز تا تفرج بستان کنیم و باغ
چون دست می‌دهد نفسی موجب فراغ
عمرها در سینه پنهان داشتیم اسرار دل از سعدی غزل 1100
1. عمرها در سینه پنهان داشتیم اسرار دل
نقطهٔ سر عاقبت بیرون شد از پرگار دل
دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم از سعدی غزل 1101
1. دوش در صحرای خلوت گوی تنهایی زدم
خیمه بر بالای منظوران بالایی زدم
بر سر آنم که پای صبر در دامن کشم از سعدی غزل 1102
1. بر سر آنم که پای صبر در دامن کشم
نفس را چون مار خط نهی پیرامن کشم
در میان صومعه سالوس پر دعوی منم از سعدی غزل 1103
1. در میان صومعه سالوس پر دعوی منم
خرقه‌پوش جوفروش خالی از معنی منم
باد گلبوی سحر خوش می‌وزد خیز ای ندیم از سعدی غزل 1104
1. باد گلبوی سحر خوش می‌وزد خیز ای ندیم
بس که خواهد رفت بر بالای خاک ما نسیم
ما امید از طاعت و چشم از ثواب افکنده‌ایم از سعدی غزل 1105
1. ما امید از طاعت و چشم از ثواب افکنده‌ایم
سایهٔ سیمرغ همت بر خراب افکنده‌ایم