دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت از سعدی غزل 34
1. دل هر که صید کردی نکشد سر از کمندت
نه دگر امید دارد که رها شود ز بندت
دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت از سعدی غزل 35
1. دوست دارم که بپوشی رخ همچون قمرت
تا چو خورشید نبینند به هر بام و درت
بنده وار آمدم به زنهارت از سعدی غزل 36
1. بنده وار آمدم به زنهارت
که ندارم سلاح پیکارت
مپندار از لب شیرین عبارت از سعدی غزل 37
1. مپندار از لب شیرین عبارت
که کامی حاصل آید بی مرارت
چه دل‌ها بردی ای ساقی به ساق فتنه‌انگیزت از سعدی غزل 38
1. چه دل‌ها بردی ای ساقی به ساق فتنه‌انگیزت
دریغا بوسه چندی بر زنخدان دلاویزت
بی تو حرام است به خلوت نشست از سعدی غزل 39
1. بی تو حرام است به خلوت نشست
حیف بود در به چنین روی بست
چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست از سعدی غزل 40
1. چنان به موی تو آشفته‌ام به بوی تو مست
که نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست
دیر آمدی ای نگار سرمست از سعدی غزل 41
1. دیر آمدی ای نگار سرمست
زودت ندهیم دامن از دست
نشاید گفتن آن کس را دلی هست از سعدی غزل 42
1. نشاید گفتن آن کس را دلی هست
که ندهد بر چنین صورت دل از دست
اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست از سعدی غزل 43
1. اگر مراد تو ای دوست بی مرادی ماست
مراد خویش دگرباره من نخواهم خواست
بوی گل و بانگ مرغ برخاست از سعدی غزل 44
1. بوی گل و بانگ مرغ برخاست
هنگام نشاط و روز صحراست