تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم از سعدی غزل 409
1. تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم
با وجودش ز من آواز نیاید که منم
چشم که بر تو می‌کنم چشم حسود می‌کنم از سعدی غزل 410
1. چشم که بر تو می‌کنم چشم حسود می‌کنم
شکر خدا که باز شد دیده بخت روشنم
گر تیغ برکشد که محبان همی‌زنم از سعدی غزل 411
1. گر تیغ برکشد که محبان همی‌زنم
اول کسی که لاف محبت زند منم
آن دوست که من دارم وان یار که من دانم از سعدی غزل 412
1. آن دوست که من دارم وان یار که من دانم
شیرین دهنی دارد دور از لب و دندانم
آن نه روی است که من وصف جمالش دانم از سعدی غزل 413
1. آن نه روی است که من وصف جمالش دانم
این حدیث از دگری پرس که من حیرانم
اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم از سعدی غزل 414
1. اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم
قضای عهد ماضی را شبی دستی برافشانم
ای مرهم ریش و مونس جانم از سعدی غزل 415
1. ای مرهم ریش و مونس جانم
چندین به مفارقت مرنجانم
بس که در منظر تو حیرانم از سعدی غزل 416
1. بس که در منظر تو حیرانم
صورتت را صفت نمی‌دانم
سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم از سعدی غزل 417
1. سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم
رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم
گر دست دهد هزار جانم از سعدی غزل 418
1. گر دست دهد هزار جانم
در پای مبارکت فشانم
مرا تا نقره باشد می‌فشانم از سعدی غزل 419
1. مرا تا نقره باشد می‌فشانم
تو را تا بوسه باشد می‌ستانم