غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 هر که نازک بود تن یارش گو دل نازنین نگه دارش

2 عاشق گل دروغ می‌گوید که تحمل نمی‌کند خارش

3 نیکخواها در آتشم بگذار وین نصیحت مکن که بگذارش

4 کاش با دل هزار جان بودی تا فدا کردمی به دیدارش

1 هر که هست التفات بر جانش گو مزن لاف مهر جانانش

2 درد من بر من از طبیب من است از که جویم دوا و درمانش

3 آن که سر در کمند وی دارد نتوان رفت جز به فرمانش

4 چه کند بنده حقیر فقیر که نباشد به امر سلطانش

1 هر که نامهربان بود یارش واجب است احتمال آزارش

2 طاقت رفتنم نمی‌ماند چون نظر می‌کنم به رفتارش

3 وز سخن گفتنش چنان مستم که ندانم جواب گفتارش

4 کشته تیر عشق زنده کند گر به سر بگذرد دگربارش

1 رها نمی‌کند ایام در کنار منش که داد خود بستانم به بوسه از دهنش

2 همان کمند بگیرم که صید خاطر خلق بدان همی‌کند و درکشم به خویشتنش

3 ولیک دست نیارم زدن در آن سر زلف که مبلغی دل خلق است زیر هر شکنش

4 غلام قامت آن لعبتم که بر قد او بریده‌اند لطافت چو جامه بر بدنش

1 هر که سودای تو دارد چه غم از هر که جهانش نگران تو چه اندیشه و بیم از دگرانش

2 آن پی مهر تو گیرد که نگیرد پی خویشش وان سر وصل تو دارد که ندارد غم جانش

3 هر که از یار تحمل نکند یار مگویش وان که در عشق ملامت نکشد مرد مخوانش

4 چون دل از دست به درشد مثل کره توسن نتوان باز گرفتن به همه شهر عنانش

1 خوش است درد که باشد امید درمانش دراز نیست بیابان که هست پایانش

2 نه شرط عشق بود با کمان ابروی دوست که جان سپر نکنی پیش تیربارانش

3 عدیم را که تمنای بوستان باشد ضرورت است تحمل ز بوستانبانش

4 وصال جان جهان یافتن حرامش باد که التفات بود بر جهان و بر جانش

1 چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش

2 تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار دست او در گردنم یا خون من در گردنش

3 هر که معلومش نمی‌گردد که زاهد را که کشت گو سرانگشتان شاهد بین و رنگ ناخنش

4 گر چمن گوید مرا همرنگ رویش لاله‌ایست از قفا باید برون کردن زبان سوسنش

1 کس ندیده‌ست به شیرینی و لطف و نازش کس نبیند که نخواهد که ببیند بازش

2 مطرب ما را دردیست که خوش می‌نالد مرغ عاشق طرب انگیز بود آوازش

3 بارها در دلم آمد که بپوشم غم عشق آبگینه نتواند که بپوشد رازش

4 مرغ پرنده اگر در قفسی پیر شود همچنان طبع فرامش نکند پروازش

1 دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش

2 قوت شرح عشق تو نیست زبان خامه را گرد در امید تو چند به سر دوانمش

3 ایمنی از خروش من گر به جهان دراوفتد فارغی از فغان من گر به فلک رسانمش

4 آه دریغ و آب چشم ار چه موافق منند آتش عشق آن چنان نیست که وانشانمش

1 زینهار از دهان خندانش و آتش لعل و آب دندانش

2 مگر آن دایه کاین صنم پرورد شهد بوده‌ست شیر پستانش

3 باغبان گر ببیند این رفتار سرو بیرون کند ز بستانش

4 ور چنین حور در بهشت آید همه خادم شوند غلمانش