غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 یار آن بود که صبر کند بر جفای یار ترک رضای خویش کند در رضای یار

2 گر بر وجود عاشق صادق نهند تیغ بیند خطای خویش و نبیند خطای یار

3 یار از برای نفس گرفتن طریق نیست ما نفس خویشتن بکشیم از برای یار

4 یاران شنیده‌ام که بیابان گرفته‌اند بی‌طاقت از ملامت خلق و جفای یار

1 زنده کدام است بر هوشیار آن که بمیرد به سر کوی یار

2 عاشق دیوانه سرمست را پند خردمند نیاید به کار

3 سر که به کشتن بنهی پیش دوست به که به گشتن بنهی در دیار

4 ای که دلم بردی و جان سوختی در سر سودای تو شد روزگار

1 آمد گه آن که بوی گلزار منسوخ کند گلاب عطار

2 خواب از سر خفتگان به دربرد بیداری بلبلان اسحار

3 ما کلبه زهد برگرفتیم سجاده که می‌برد به خمار

4 یک رنگ شویم تا نباشد این خرقه سترپوش زنار

1 خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار چون نتواند کشید دست در آغوش یار

2 گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار

3 آتش آه است و دود می‌رودش تا به سقف چشمه چشمست و موج می‌زندش بر کنار

4 گر تو ز ما فارغی ما به تو مستظهریم ور تو ز ما بی نیاز ما به تو امیدوار

1 دولت جان پرورست صحبت آمیزگار خلوت بی مدعی سفره بی انتظار

2 آخر عهد شبست اول صبح ای ندیم صبح دوم بایدت سر ز گریبان برآر

3 دور نباشد که خلق روز تصور کنند گر بنمایی به شب طلعت خورشیدوار

4 مشعله‌ای برفروز مشغله‌ای پیش گیر تا ببرم از سرم زحمت خواب و خمار

1 شرط است جفا کشیدن از یار خمر است و خمار و گلبن و خار

2 من معتقدم که هر چه گویی شیرین بود از لب شکربار

3 پیش دگری نمی‌توان رفت از تو به تو آمدم به زنهار

4 عیبت نکنم اگر بخندی بر من چو بگریم از غمت زار

1 به فلک می‌رسد از روی چو خورشید تو نور قل هو الله احد چشم بد از روی تو دور

2 آدمی چون تو در آفاق نشان نتوان داد بلکه در جنت فردوس نباشد چو تو حور

3 حور فردا که چنین روی بهشتی بیند گرش انصاف بود معترف آید به قصور

4 شب ما روز نباشد مگر آن گاه که تو از شبستان به درآیی چو صباح از دیجور

1 هر شب اندیشه دیگر کنم و رای دگر که من از دست تو فردا بروم جای دگر

2 بامدادان که برون می‌نهم از منزل پای حسن عهدم نگذارد که نهم پای دگر

3 هر کسی را سر چیزی و تمنای کسیست ما به غیر از تو نداریم تمنای دگر

4 زان که هرگز به جمال تو در آیینه وهم متصور نشود صورت و بالای دگر

1 ای به خلق از جهانیان ممتاز چشم خلقی به روی خوب تو باز

2 لازم است آن که دارد این همه لطف که تحمل کنندش این همه ناز

3 ای به عشق درخت بالایت مرغ جان رمیده در پرواز

4 آن نه صاحب نظر بود که کند از چنین روی در به روی فراز

1 ای پسر دلربا وی قمر دلپذیر از همه باشد گریز وز تو نباشد گزیر

2 تا تو مصور شدی در دل یکتای من جای تصور نماند دیگرم اندر ضمیر

3 عیب کنندم که چند در پی خوبان روی چون نرود بنده‌وار هر که برندش اسیر

4 بسته زنجیر زلف زود نیابد خلاص دیر برآید به جهد هر که فرو شد به قیر