آن که هلاک من همی‌خواهد و من سلامتش از سعدی غزل 321
1. آن که هلاک من همی‌خواهد و من سلامتش
هر چه کند ز شاهدی کس نکند ملامتش
خجل است سرو بستان بر قامت بلندش از سعدی غزل 322
1. خجل است سرو بستان بر قامت بلندش
همه صید عقل گیرد خم زلف چون کمندش
هر که نازک بود تن یارش از سعدی غزل 323
1. هر که نازک بود تن یارش
گو دل نازنین نگه دارش
هر که نامهربان بود یارش از سعدی غزل 324
1. هر که نامهربان بود یارش
واجب است احتمال آزارش
کس ندیده‌ست به شیرینی و لطف و نازش از سعدی غزل 325
1. کس ندیده‌ست به شیرینی و لطف و نازش
کس نبیند که نخواهد که ببیند بازش
دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش از سعدی غزل 326
1. دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش
بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش
چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش از سعدی غزل 327
1. چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش
چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش
رها نمی‌کند ایام در کنار منش از سعدی غزل 328
1. رها نمی‌کند ایام در کنار منش
که داد خود بستانم به بوسه از دهنش
خوش است درد که باشد امید درمانش از سعدی غزل 329
1. خوش است درد که باشد امید درمانش
دراز نیست بیابان که هست پایانش
زینهار از دهان خندانش از سعدی غزل 330
1. زینهار از دهان خندانش
و آتش لعل و آب دندانش
هر که هست التفات بر جانش از سعدی غزل 331
1. هر که هست التفات بر جانش
گو مزن لاف مهر جانانش