غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 هر که مجموع نباشد به تماشا نرود یار با یار سفرکرده به تنها نرود

2 باد آسایش گیتی نزند بر دل ریش صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود

3 بر دل آویختگان عرصه عالم تنگست کان که جایی به گل افتاد دگر جا نرود

4 هرگز اندیشه یار از دل دیوانه عشق به تماشای گل و سبزه و صحرا نرود

1 گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود وآن چنان پای گرفته‌ست که مشکل برود

2 دلی از سنگ بباید به سر راه وداع تا تحمل کند آن روز که محمل برود

3 چشم حسرت به سر اشک فرو می‌گیرم که اگر راه دهم قافله بر گل برود

4 ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست همچو چشمی که چراغش ز مقابل برود

1 در من این عیب قدیمست و به در می‌نرود که مرا بی می و معشوق به سر می‌نرود

2 صبرم از دوست مفرمای و تعنت بگذار کاین بلاییست که از طبع بشر می‌نرود

3 مرغ مألوف که با خانه خدا انس گرفت گر به سنگش بزنی جای دگر می‌نرود

4 عجب از دیده گریان منت می‌آید عجب آنست کز او خون جگر می‌نرود

1 ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود

2 من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود

3 گفتم به نیرنگ و فسون پنهان کنم ریش درون پنهان نمی‌ماند که خون بر آستانم می‌رود

4 محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود

1 آنکه مرا آرزوست دیر میسر شود وینچه مرا در سرست عمر در این سر شود

2 تا تو نیایی به فضل رفتن ما باطلست ور به مثل پای سعی در طلبت سر شود

3 برق جمالی بجست خرمن خلقی بسوخت زان همه آتش نگفت دود دلی برشود

4 ای نظر آفتاب هیچ زیان داردت گر در و دیوار ما از تو منور شود

1 سروبالایی به صحرا می‌رود رفتنش بین تا چه زیبا می‌رود

2 تا کدامین باغ از او خرمترست کاو به رامش کردن آنجا می‌رود

3 می‌رود در راه و در اجزای خاک مرده می‌گوید مسیحا می‌رود

4 این چنین بیخود نرفتی سنگدل گر بدانستی چه بر ما می‌رود

1 نگفتم روزه بسیاری نپاید ریاضت بگذرد سختی سر آید

2 پس از دشواری آسانیست ناچار ولیکن آدمی را صبر باید

3 رخ از ما تا به کی پنهان کند عید هلال آنک به ابرو می‌نماید

4 سرابستان در این موسم چه بندی درش بگشای تا دل برگشاید

1 هفته‌ای می‌رود از عمر و به ده روز کشید کز گلستان صفا بوی وفایی ندمید

2 آن که برگشت و جفا کرد به هیچم بفروخت به همه عالمش از من نتوانند خرید

3 هر چه زان تلخ‌تر اندر همه عالم نبود گو بگو از لب شیرین که لطیف است و لذیذ

4 گر من از خار بترسم نبرم دامن گل کام در کام نهنگ است بباید طلبید

1 سروی چو تو می‌باید تا باغ بیاراید ور در همه باغستان سروی نبود شاید

2 در عقل نمی‌گنجد در وهم نمی‌آید کز تخم بنی آدم فرزند پری زاید

3 چندان دل مشتاقان بربود لب لعلت کاندر همه شهر اکنون دل نیست که برباید

4 هر کس سر سودایی دارند و تمنایی من بنده فرمانم تا دوست چه فرماید

1 امیدوار چنانم که کار بسته برآید وصال چون به سر آمد فراق هم به سر آید

2 من از تو سیر نگردم و گر ترش کنی ابرو جواب تلخ ز شیرین مقابل شکر آید

3 به رغم دشمنم ای دوست سایه‌ای به سر آور که موش کور نخواهد که آفتاب برآید

4 گلم ز دست به دربرد روزگار مخالف امید هست که خارم ز پای هم به درآید