آن که هلاک من همی‌خواهد از سعدی شیرازی غزل 321
1. آن که هلاک من همی‌خواهد و من سلامتش
هر چه کند ز شاهدی کس نکند ملامتش
خجل است سرو بستان بر قامت از سعدی شیرازی غزل 322
1. خجل است سرو بستان بر قامت بلندش
همه صید عقل گیرد خم زلف چون کمندش
هر که نازک بود تن یارش از سعدی شیرازی غزل 323
1. هر که نازک بود تن یارش
گو دل نازنین نگه دارش
هر که نامهربان بود یارش از سعدی شیرازی غزل 324
1. هر که نامهربان بود یارش
واجب است احتمال آزارش
کس ندیده‌ست به شیرینی از سعدی شیرازی غزل 325
1. کس ندیده‌ست به شیرینی و لطف و نازش
کس نبیند که نخواهد که ببیند بازش
دست به جان نمی‌رسد تا به از سعدی شیرازی غزل 326
1. دست به جان نمی‌رسد تا به تو برفشانمش
بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش
چون برآمد ماه روی از مطلع از سعدی شیرازی غزل 327
1. چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش
چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش
رها نمی‌کند ایام در کنار از سعدی شیرازی غزل 328
1. رها نمی‌کند ایام در کنار منش
که داد خود بستانم به بوسه از دهنش
خوش است درد که باشد امید از سعدی شیرازی غزل 329
1. خوش است درد که باشد امید درمانش
دراز نیست بیابان که هست پایانش
زینهار از دهان خندانش از سعدی شیرازی غزل 330
1. زینهار از دهان خندانش
و آتش لعل و آب دندانش
هر که هست التفات بر جانش از سعدی شیرازی غزل 331
1. هر که هست التفات بر جانش
گو مزن لاف مهر جانانش