غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود

2 خاک شیراز چو دیبای منقش دیدم وان همه صورت شاهد که بر آن دیبا بود

3 پارس در سایه اقبال اتابک ایمن لیکن از ناله مرغان چمن غوغا بود

4 شکرین پسته دهانی به تفرج بگذشت که چه گویم نتوان گفت که چون زیبا بود

1 تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود

2 چو هر چه می‌رسد از دست اوست فرقی نیست میان شربت نوشین و تیغ زهرآلود

3 نسیم باد صبا بوی یار من دارد چو باد خواهم از این پس به بوی او پیمود

4 همی‌گذشت و نظر کردمش به گوشه چشم که یک نظر بربایم مرا ز من بربود

1 یا رب شب دوشین چه مبارک سحری بود کاو را به سر کشته هجران گذری بود

2 آن دوست که ما را به ارادت نظری هست با او مگر او را به عنایت نظری بود

3 من بعد حکایت نکنم تلخی هجران کان میوه که از صبر برآمد شکری بود

4 رویی نتوان گفت که حسنش به چه ماند گویی که در آن نیم شب از روز دری بود

1 به بوی آن که شبی در حرم بیاسایند هزار بادیه سهلست اگر بپیمایند

2 طریق عشق جفا بردن است و جانبازی دگر چه چاره که با زورمند برنایند

3 اگر به بام برآید ستاره پیشانی چو ماه عید به انگشت‌هاش بنمایند

4 در گریز نبسته‌ست لیکن از نظرش کجا روند اسیران که بند بر پایند

1 از دست دوست هر چه ستانی شکر بود وز دست غیر دوست تبرزد تبر بود

2 دشمن گر آستین گل افشاندت به روی از تیر چرخ و سنگ فلاخن بتر بود

3 گر خاک پای دوست خداوند شوق را در دیدگان کشند جلای بصر بود

4 شرط وفاست آن که چو شمشیر برکشد یار عزیز جان عزیزش سپر بود

1 هفته‌ای می‌رود از عمر و به ده روز کشید کز گلستان صفا بوی وفایی ندمید

2 آن که برگشت و جفا کرد به هیچم بفروخت به همه عالمش از من نتوانند خرید

3 هر چه زان تلخ‌تر اندر همه عالم نبود گو بگو از لب شیرین که لطیف است و لذیذ

4 گر من از خار بترسم نبرم دامن گل کام در کام نهنگ است بباید طلبید

1 آن که نقشی دیگرش جایی مصور می‌شود نقش او در چشم ما هر روز خوشتر می‌شود

2 عشق دانی چیست سلطانی که هر جا خیمه زد بی خلاف آن مملکت بر وی مقرر می‌شود

3 دیگران را تلخ می‌آید شراب جور عشق ما ز دست دوست می‌گیریم و شکر می‌شود

4 دل ز جان برگیر و در بر گیر یار مهربان گر بدین مقدارت آن دولت میسر می‌شود

1 هر که را باغچه‌ای هست به بستان نرود هر که مجموع نشستست پریشان نرود

2 آن که در دامنش آویخته باشد خاری هرگزش گوشه خاطر به گلستان نرود

3 سفر قبله درازست و مجاور با دوست روی در قبله معنی به بیابان نرود

4 گر بیارند کلید همه درهای بهشت جان عاشق به تماشاگه رضوان نرود

1 بخت این کند که رای تو با ما یکی شود تا بشنود حسود و بر او ناوکی شود

2 خونم بریز و بر سر خاکم گذار کن کاین رنج و سختیم همه پیش اندکی شود

3 آن را مسلم است تماشای نوبهار کز عشق بوستان گل و خارش یکی شود

4 ای مفلس آنچه در سر توست از خیال گنج پایت ضرورت است که در مهلکی شود

1 هر لحظه در برم دل از اندیشه خون شود تا منتهای کار من از عشق چون شود

2 دل برقرار نیست که گویم نصیحتی از راه عقل و معرفتش رهنمون شود

3 یار آن حریف نیست که از در درآیدم عشق آن حدیث نیست که از دل برون شود

4 فرهادوارم از لب شیرین گزیر نیست ور کوه محنتم به مثل بیستون شود