غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 روندگان مقیم از بلا نپرهیزند گرفتگان ارادت به جور نگریزند

2 امیدواران دست طلب ز دامن دوست اگر فروگسلانند در که آویزند

3 مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست که اهل معرفت از تو نظر بپرهیزند

4 نشان من به سر کوی می‌فروشان ده من از کجا و کسانی که اهل پرهیزند

1 یار باید که هر چه یار کند بر مراد خود اختیار کند

2 زینهار از کسی که در غم دوست پیش بیگانه زینهار کند

3 بار یاران بکش که دامن گل آن برد کاحتمال خار کند

4 خانه عشق در خراباتست نیکنامی در او چه کار کند

1 چه کند بنده که بر جور تحمل نکند دل اگر تنگ شود مهر تبدل نکند

2 دل و دین در سر کارت شد و بسیاری نیست سر و جان خواه که دیوانه تأمل نکند

3 سحر گویند حرامست در این عهد ولیک چشمت آن کرد که هاروت به بابل نکند

4 غرقه در بحر عمیق تو چنان بی‌خبرم که مبادا که چه دریام (؟) به ساحل نکند

1 دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند سروران بر در سودای تو خاک قدمند

2 شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

3 خون صاحب نظران ریختی ای کعبه حسن قتل اینان که روا داشت که صید حرمند

4 صنم اندر بلد کفر پرستند و صلیب زلف و روی تو در اسلام صلیب و صنمند

1 شوخی مکن ای یار که صاحب نظرانند بیگانه و خویش از پس و پیشت نگرانند

2 کس نیست که پنهان نظری با تو ندارد من نیز بر آنم که همه خلق بر آنند

3 اهل نظرانند که چشمی به ارادت با روی تو دارند و دگر بی بصرانند

4 هر کس غم دین دارد و هر کس غم دنیا بعد از غم رویت غم بیهوده خورانند

1 اگر تو برشکنی دوستان سلام کنند که جور قاعده باشد که بر غلام کنند

2 هزار زخم پیاپی گر اتفاق افتد ز دست دوست نشاید که انتقام کنند

3 به تیغ اگر بزنی بی‌دریغ و برگردی چو روی باز کنی بازت احترام کنند

4 مرا کمند میفکن که خود گرفتارم لویشه بر سر اسبان بدلگام کنند

1 با دوست باش گر همه آفاق دشمنند کاو مرهم است اگر دگران نیش می‌زنند

2 ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار همچون طلسم پای خجالت به دامنند

3 یک بامداد اگر بخرامی به بوستان بینی که سرو را ز لب جوی برکنند

4 تلخ است پیش طایفه‌ای جور خوبروی از معتقد شنو که شکر می‌پراکنند

1 هر که بی او زندگانی می‌کند گر نمی‌میرد گرانی می‌کند

2 من بر آن بودم که ندهم دل به عشق سروبالا دلستانی می‌کند

3 مهربانی می‌نمایم بر قدش سنگدل نامهربانی می‌کند

4 برف پیری می‌نشیند بر سرم همچنان طبعم جوانی می‌کند

1 زلف او بر رخ چو جولان می‌کند مشک را در شهر ارزان می‌کند

2 جوهری عقل در بازار حسن قیمت لعلش به صد جان می‌کند

3 آفتاب حسن او تا شعله زد ماه رخ در پرده پنهان می‌کند

4 من همه قصد وصالش می‌کنم وان ستمگر عزم هجران می‌کند

1 یار با ما بی‌وفایی می‌کند بی‌گناه از من جدایی می‌کند

2 شمع جانم را بکشت آن بی‌وفا جای دیگر روشنایی می‌کند

3 می‌کند با خویش خود بیگانگی با غریبان آشنایی می‌کند

4 جوفروش است آن نگار سنگدل با من او گندم نمایی می‌کند