غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 دلم خیال تو را رهنمای می‌داند جز این طریق ندانم خدای می‌داند

2 ز درد روبه عشقت چو شیر می‌نالم اگر چه همچو سگم هرزه لای می‌داند

3 ز فرقت تو نمی‌دانم ایچ لذت عمر به چشم‌های کش دلربای می‌داند

4 بسی بگشت و غمت در دلم مقام گرفت کجا رود که هم آن جای جای می‌داند

1 هر که شیرینی فروشد مشتری بر وی بجوشد یا مگس را پر ببندد یا عسل را سر بپوشد

2 همچنان عاشق نباشد ور بود صادق نباشد هر که درمان می‌پذیرد یا نصیحت می‌نیوشد

3 گر مطیع خدمتت را کفر فرمایی بگوید ور حریف مجلست را زهر فرمایی بنوشد

4 شمع پیشت روشنایی نزد آتش می‌نماید گل به دستت خوبرویی پیش یوسف می‌فروشد

1 کسی که روی تو دیده‌ست حال من داند که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند

2 مگر تو روی بپوشی و گر نه ممکن نیست که آدمی که تو بیند نظر بپوشاند

3 هر آفریده که چشمش بر آن جمال افتاد دلش ببخشد و بر جانت آفرین خواند

4 اگر به دست کند باغبان چنین سروی چه جای چشمه که بر چشم‌هات بنشاند

1 آن سرو که گویند به بالای تو ماند هرگز قدمی پیش تو رفتن نتواند

2 دنبال تو بودن گنه از جانب ما نیست با غمزه بگو تا دل مردم نستاند

3 زنهار که چون می‌گذری بر سر مجروح وز وی خبرت نیست که چون می‌گذراند

4 بخت آن نکند با من سرگشته که یک روز همخانه من باشی و همسایه نداند

1 امروز در فراق تو دیگر به شام شد ای دیده پاس دار که خفتن حرام شد

2 بیش احتمال سنگ جفا خوردنم نماند کز رقت اندرون ضعیفم چو جام شد

3 افسوس خلق می‌شنوم در قفای خویش کاین پخته بین که در سر سودای خام شد

4 تنها نه من به دانه خالت مقیدم این دانه هر که دید گرفتار دام شد

1 دوش بی روی تو آتش به سرم بر می‌شد و آبی از دیده می‌آمد که زمین تر می‌شد

2 تا به افسوس به پایان نرود عمر عزیز همه شب ذکر تو می‌رفت و مکرر می‌شد

3 چون شب آمد همه را دیده بیارامد و من گفتی اندر بن مویم سر نشتر می‌شد

4 آن نه می بود که دور از نظرت می‌خوردم خون دل بود که از دیده به ساغر می‌شد

1 روز برآمد بلند ای پسر هوشمند گرم ببود آفتاب خیمه به رویش ببند

2 طفل گیا شیر خورد شاخ جوان گو ببال ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند

3 تا به تماشای باغ میل چرا می‌کند هر که به خیلش درست قامت سرو بلند

4 عقل روا می‌نداشت گفتن اسرار عشق قوت بازوی شوق بیخ صبوری بکند

1 ساعتی کز درم آن سرو روان بازآمد راست گویی به تن مرده روان بازآمد

2 بخت پیروز که با ما به خصومت می‌بود بامداد از در من صلح کنان بازآمد

3 پیر بودم ز جفای فلک و جور زمان باز پیرانه سرم عشق جوان بازآمد

4 دوست بازآمد و دشمن به مصیبت بنشست باد نوروز علی رغم خزان بازآمد

1 مجلس ما دگر امروز به بستان ماند عیش خلوت به تماشای گلستان ماند

2 می حلالست کسی را که بود خانه بهشت خاصه از دست حریفی که به رضوان ماند

3 خط سبز و لب لعلت به چه ماننده کنی من بگویم به لب چشمه حیوان ماند

4 تا سر زلف پریشان تو محبوب منست روزگارم به سر زلف پریشان ماند

1 آن را که غمی چون غم من نیست چه داند کز شوق توام دیده چه شب می‌گذراند

2 وقت است اگر از پای درآیم که همه عمر باری نکشیدم که به هجران تو ماند

3 سوز دل یعقوب ستمدیده ز من پرس کاندوه دل سوختگان سوخته داند

4 دیوانه گرش پند دهی کار نبندد ور بند نهی سلسله در هم گسلاند