غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 بازت ندانم از سر پیمان ما که برد باز از نگین عهد تو نقش وفا که برد

2 چندین وفا که کرد چو من در هوای تو وان گه ز دست هجر تو چندین جفا که برد

3 بگریست چشم ابر بر احوال زار من جز آه من به گوش وی این ماجرا که برد

4 گفتم لب تو را که دل من تو برده‌ای گفتا کدام دل چه نشان کی کجا که برد

1 آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد نه دل من که دل خلق جهانی دارد

2 به تماشای درخت چمنش حاجت نیست هر که در خانه چنو سرو روانی دارد

3 کافران از بت بی‌جان چه تمتع دارند باری آن بت بپرستند که جانی دارد

4 ابرویش خم به کمان ماند و قد راست به تیر کس ندیدم که چنین تیر و کمانی دارد

1 هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد صد کاروان عالم اسرار بگذرد

2 مست شراب و خواب و جوانی و شاهدی هر لحظه پیش مردم هشیار بگذرد

3 هر گه که بگذرد بکشد دوستان خویش وین دوست منتظر که دگربار بگذرد

4 گفتم به گوشه‌ای بنشینم چو عاقلان دیوانه‌ام کند چو پری وار بگذرد

1 تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد

2 تو را که هر چه مرادست می‌رود از پیش ز بی مرادی امثال ما چه غم دارد

3 تو پادشاهی گر چشم پاسبان همه شب به خواب درنرود پادشا چه غم دارد

4 خطاست این که دل دوستان بیازاری ولیک قاتل عمد از خطا چه غم دارد

1 کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد تشنه جان می‌دهد و ماء معین می‌گذرد

2 سرو اگر نیز تحول کند از جای به جای نتوان گفت که زیباتر از این می‌گذرد

3 حور عین می‌گذرد در نظر سوختگان یا مه چارده یا لعبت چین می‌گذرد

4 کام از او کس نگرفتست مگر باد بهار که بر آن زلف و بناگوش و جبین می‌گذرد

1 کی برست این گل خندان و چنین زیبا شد آخر این غوره نوخاسته چون حلوا شد

2 دیگر این مرغ کی از بیضه برآمد که چنین بلبل خوش سخن و طوطی شکرخا شد

3 که درآموختش این لطف و بلاغت کان روز مردم از عقل به دربرد که او دانا شد

4 شاخکی تازه برآورد صبا بر لب جوی چشم بر هم نزدی سرو سهی بالا شد

1 هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد

2 آن کس که دلی دارد آراسته معنی گر هر دو جهان باشد در پای یکی ریزد

3 گر سیل عقاب آید شوریده نیندیشد ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد

4 آخر نه منم تنها در بادیه سودا عشق لب شیرینت بس شور برانگیزد

1 بگذشت و بازم آتش در خرمن سکون زد دریای آتشینم در دیده موج خون زد

2 خود کرده بود غارت عشقش حوالی دل بازم به یک شبیخون بر ملک اندرون زد

3 دیدار دلفروزش در پایم ارغوان ریخت گفتار جان فزایش در گوشم ارغنون زد

4 دیوانگان خود را می‌بست در سلاسل هر جا که عاقلی بود اینجا دم از جنون زد

1 آه اگر دست دل من به تمنا نرسد یا دل از چنبر عشق تو به من وانرسد

2 غم هجران به سویت‌تر از این قسمت کن کاین همه درد به جان من تنها نرسد

3 سروبالای منا گر به چمن برگذری سرو بالای تو را سرو به بالا نرسد

4 چون تویی را چو منی در نظر آید هیهات که قیامت رسد این رشته به هم یا نرسد

1 کدام چاره سگالم که با تو درگیرد کجا روم که دل من دل از تو برگیرد

2 ز چشم خلق فتادم هنوز و ممکن نیست که چشم شوخ من از عاشقی حذر گیرد

3 دل ضعیف مرا نیست زور بازوی آن که پیش تیر غمت صابری سپر گیرد

4 چو تلخ عیشی من بشنوی به خنده درآی که گر به خنده درآیی جهان شکر گیرد