غزلیات در دیوان اشعار سعدی شیرازی

1 زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد از صورت بی طاقتیم پرده برافتاد

2 گفتیم که عقل از همه کاری به درآید بیچاره فروماند چو عشقش به سر افتاد

3 شمشیر کشیدست نظر بر سر مردم چون پای بدارم که ز دستم سپر افتاد

4 در سوخته پنهان نتوان داشتن آتش ما هیچ نگفتیم و حکایت به درافتاد

1 بیا که نوبت صلح است و دوستی و عنایت به شرط آن که نگوییم از آن چه رفت حکایت

2 بر این یکی شده بودم که گرد عشق نگردم قضای عشق درآمد بدوخت چشم درایت

3 ملامت من مسکین کسی کند که نداند که عشق تا به چه حد است و حسن تا به چه غایت

4 ز حرص من چه گشاید تو ره به خویشتنم ده که چشم سعی ضعیف است بی چراغ هدایت

1 گر جان طلبی فدای جانت سهلست جواب امتحانت

2 سوگند به جانت ار فروشم یک موی به هر که در جهانت

3 با آن که تو مهر کس نداری کس نیست که نیست مهربانت

4 وین سر که تو داری ای ستمکار بس سر برود بر آستانت

1 چه لطیفست قبا بر تن چون سرو روانت آه اگر چون کمرم دست رسیدی به میانت

2 در دلم هیچ نیاید مگر اندیشه وصلت تو نه آنی که دگر کس بنشیند به مکانت

3 گر تو خواهی که یکی را سخن تلخ بگویی سخن تلخ نباشد چو برآید به دهانت

4 نه من انگشت نمایم به هواداری رویت که تو انگشت نمایی و خلایق نگرانت

1 خوش می‌روی به تنها تن‌ها فدای جانت مدهوش می‌گذاری یاران مهربانت

2 آیینه‌ای طلب کن تا روی خود ببینی وز حسن خود بماند انگشت در دهانت

3 قصد شکار داری یا اتفاق بستان عزمی درست باید تا می‌کشد عنانت

4 ای گلبن خرامان با دوستان نگه کن تا بگذرد نسیمی بر ما ز بوستانت

1 جان من! جان من فدای تو باد هیچت از دوستان نیاید یاد

2 می روی و التفات می‌نکنی سرو هرگز چنین نرفت آزاد

3 آفرین خدای بر پدری که تو پرورد و مادری که تو زاد

4 بخت نیکت به منتهای امید برساناد و چشم بد مرساد

1 سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت تا چه اندیشه کند رای جهان آرایت

2 تو به هر جا که فرود آمدی و خیمه زدی کس دیگر نتواند که بگیرد جایت

3 همچو مستسقی بر چشمه نوشین زلال سیر نتوان شدن از دیدن مهرافزایت

4 روزگاریست که سودای تو در سر دارم مگرم سر برود تا برود سودایت

1 چو نیست راه برون آمدن ز میدانت ضرورتست چو گوی احتمال چوگانت

2 به راستی که نخواهم بریدن از تو امید به دوستی که نخواهم شکست پیمانت

3 گرم هلاک پسندی ورم بقا بخشی به هر چه حکم کنی نافذست فرمانت

4 اگر تو عید همایون به عهد بازآیی بخیلم ار نکنم خویشتن به قربانت

1 فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد دودش به سر درآمد و از پای درفتاد

2 مجنون ز جام طلعت لیلی چو مست شد فارغ ز مادر و پدر و سیم و زر فتاد

3 رامین چو اختیار غم عشق ویس کرد یک بارگی جدا ز کلاه و کمر فتاد

4 وامق چو کارش از غم عذرا به جان رسید کارش مدام با غم و آه سحر فتاد

1 جان و تنم ای دوست فدای تن و جانت مویی نفروشم به همه ملک جهانت

2 شیرینتر از این لب نشنیدم که سخن گفت تو خود شکری یا عسلست آب دهانت

3 یک روز عنایت کن و تیری به من انداز باشد که تفرج بکنم دست و کمانت

4 گر راه بگردانی و گر روی بپوشی من می‌نگرم گوشه چشم نگرانت