هر گه که بر من آن بت عیار از سعدی شیرازی غزل 177
1. هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد
صد کاروان عالم اسرار بگذرد
کیست آن فتنه که با تیر و از سعدی شیرازی غزل 178
1. کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد
وان چه تیرست که در جوشن جان می‌گذرد
کیست آن ماه منور که چنین از سعدی شیرازی غزل 179
1. کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد
تشنه جان می‌دهد و ماء معین می‌گذرد
انصاف نبود آن رخ دلبند از سعدی شیرازی غزل 180
1. انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد
زیرا که نه روییست کز او صبر توان کرد
باد آمد و بوی عنبر آورد از سعدی شیرازی غزل 181
1. باد آمد و بوی عنبر آورد
بادام شکوفه بر سر آورد
زنده شود هر که پیش دوست از سعدی شیرازی غزل 182
1. زنده شود هر که پیش دوست بمیرد
مرده دلست آن که هیچ دوست نگیرد
کدام چاره سگالم که با تو از سعدی شیرازی غزل 183
1. کدام چاره سگالم که با تو درگیرد
کجا روم که دل من دل از تو برگیرد
دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد از سعدی شیرازی غزل 184
1. دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد
طریق مردم هشیار بر نمی‌گیرد
کسی به عیب من از خویشتن از سعدی شیرازی غزل 185
1. کسی به عیب من از خویشتن نپردازد
که هر که می‌نگرم با تو عشق می‌بازد
بگذشت و بازم آتش در خرمن از سعدی شیرازی غزل 186
1. بگذشت و بازم آتش در خرمن سکون زد
دریای آتشینم در دیده موج خون زد
هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد از سعدی شیرازی غزل 187
1. هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد
وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد