هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد از سعدی غزل 177
1. هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد
صد کاروان عالم اسرار بگذرد
کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد از سعدی غزل 178
1. کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد
وان چه تیرست که در جوشن جان می‌گذرد
کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد از سعدی غزل 179
1. کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد
تشنه جان می‌دهد و ماء معین می‌گذرد
انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد از سعدی غزل 180
1. انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد
زیرا که نه روییست کز او صبر توان کرد
باد آمد و بوی عنبر آورد از سعدی غزل 181
1. باد آمد و بوی عنبر آورد
بادام شکوفه بر سر آورد
زنده شود هر که پیش دوست بمیرد از سعدی غزل 182
1. زنده شود هر که پیش دوست بمیرد
مرده دلست آن که هیچ دوست نگیرد
کدام چاره سگالم که با تو درگیرد از سعدی غزل 183
1. کدام چاره سگالم که با تو درگیرد
کجا روم که دل من دل از تو برگیرد
دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد از سعدی غزل 184
1. دلم دل از هوس یار بر نمی‌گیرد
طریق مردم هشیار بر نمی‌گیرد
کسی به عیب من از خویشتن نپردازد از سعدی غزل 185
1. کسی به عیب من از خویشتن نپردازد
که هر که می‌نگرم با تو عشق می‌بازد
بگذشت و بازم آتش در خرمن سکون زد از سعدی غزل 186
1. بگذشت و بازم آتش در خرمن سکون زد
دریای آتشینم در دیده موج خون زد
هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد از سعدی غزل 187
1. هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزد
وین طبع که من دارم با عقل نیامیزد