هر که چیزی دوست دارد جان از سعدی شیرازی غزل 166
1. هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد
هر که محرابش تو باشی سر ز خلوت برنیارد
گر از جفای تو روزی دلم بیازارد از سعدی شیرازی غزل 167
1. گر از جفای تو روزی دلم بیازارد
کمند شوق کشانم به صلح بازآرد
کس این کند که دل از یار خویش از سعدی شیرازی غزل 168
1. کس این کند که دل از یار خویش بردارد
مگر کسی که دل از سنگ سختتر دارد
تو را ز حال پریشان ما چه از سعدی شیرازی غزل 169
1. تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد
اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد
غلام آن سبک روحم که با من از سعدی شیرازی غزل 170
1. غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد
جوابش تلخ و پنداری شکر زیر زبان دارد
مگر نسیم سحر بوی یار من از سعدی شیرازی غزل 171
1. مگر نسیم سحر بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد
هر آن ناظر که منظوری ندارد از سعدی شیرازی غزل 172
1. هر آن ناظر که منظوری ندارد
چراغ دولتش نوری ندارد
آن که بر نسترن از غالیه از سعدی شیرازی غزل 173
1. آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد
الحق آراسته خلقی و جمالی دارد
آن شکرخنده که پرنوش دهانی از سعدی شیرازی غزل 174
1. آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد
نه دل من که دل خلق جهانی دارد
بازت ندانم از سر پیمان از سعدی شیرازی غزل 175
1. بازت ندانم از سر پیمان ما که برد
باز از نگین عهد تو نقش وفا که برد
آن کیست کاندر رفتنش صبر از سعدی شیرازی غزل 176
1. آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد
ترک از خراسان آمدست از پارس یغما می‌برد