ابیات پراکنده رودکی سمرقندی

1 تا زنده‌ام مرا نیست جز مدح تو دگر کار کشت و درودم اینست، خرمن همین و شد کار

1 گزیده چهار توست، بدو در جهانهان همارا به آخشیج، همارا به کارزار

1 چنان بار برآورد به خویشتن که من گویم: خوردست سوسمار

1 فاخته بر سرو شاهرود بر آورد زخمه فرو هشت زندواف به طنبور

1 علم ابر و تندر بود کوس او کمان آدنیده شود ژاله تیر

1 چون لطیف آید به گاه نوبهار بانگ رود و بانگ کبک و بانگ تز

1 به حق آن خم زلف ، بسان منقار باز به حق آن روی خوب، کز گرفتی براز

1 در عمل تا دیر بازی و درازی ممکنست چون عمل بادا ترا عمر دراز و دیر باز

1 تازیان دوان همی آید همچو اندر فسیله اسب نهاز

1 چون سپرم نه میان بزم به نوروز در مه بهمن بتاز و جان عدو سوز