زد کلوخی بر هباک آن فزاک از رودکی مثنوی 61
1. زد کلوخی بر هباک آن فزاک
شد هباک او به کردار مغاک
از دهان تو همی آید غشاک از رودکی مثنوی 62
1. از دهان تو همی آید غشاک
پیر گشتی ریخت مویت از هباک
خشم آمدش و همان گه گفت: ویک از رودکی مثنوی 63
1. خشم آمدش و همان گه گفت: ویک
خواست کورا برکند از دیده کیک
ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک از رودکی مثنوی 64
1. ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک
بس سبکباری، نه بد دانی، نه نیک
دم سگ بینی ابا بتفوز سگ از رودکی مثنوی 65
1. دم سگ بینی ابا بتفوز سگ
خشک گشت، کش نجنبد هیچ رگ
چون فراز آید بدو آغاز مرگ از رودکی مثنوی 66
1. چون فراز آید بدو آغاز مرگ
دیدنش بیگار گرداند مجرگ
ایستاده دیدم آن جا دزد و غول از رودکی مثنوی 67
1. ایستاده دیدم آن جا دزد و غول
روی زشت و چشم‌ها همچون دو غول
چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم از رودکی مثنوی 68
1. چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم
همچو آهن گشت و نداد ایچ خم
تا به خانه برد زن را با دلام از رودکی مثنوی 69
1. تا به خانه برد زن را با دلام
شادمانه زن نشست و شادکام
نزد آن شاه زمین کردش پیام از رودکی مثنوی 70
1. نزد آن شاه زمین کردش پیام
دارویی فرمود زامهران به نام
بس که برگفته پشیمان بوده‌ام از رودکی مثنوی 71
1. بس که برگفته پشیمان بوده‌ام
بس که بر ناگفته شادان بوده‌ام
کرد باید مر مرا و او را رون از رودکی مثنوی 72
1. کرد باید مر مرا و او را رون
شیر تا تیمار دارد خویشتن