ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 پادشا سیمرغ دریا را ببرد خانه و بچه بدان تیتو سپرد

1 آن که را دانم که: اویم دشمنست وز روان پاک بدخواه منست

2 هم به هر گه دوستی جویمش من هم سخن به آهستگی گویمش من

1 ایستاده دیدم آن جا دزد و غول روی زشت و چشم‌ها همچون دو غول

1 هیچ گنجی نیست از فرهنگ به تا توانی رو هوا زی گنج نه

1 آن گرنج و آن شکر برداشت پاک وندر آن دستار آن زن بست خاک

2 باز کرد از خواب زن را نرم و خوش گفت: دزدانند و آمد پای پش

3 آن زن از دکان فرود آمد چو باد پس فلرزنگش به دست اندر نهاد

4 شوی بگشاد آن فلرزش، خاک دید کرد زن را بانگ و گفتش: ای پلید

1 زد کلوخی بر هباک آن فزاک شد هباک او به کردار مغاک

1 بار کژ مردم به کنگرش اندرا چون ازو سودست مر شادی ترا

1 خشم آمدش و همان گه گفت: ویک خواست کورا برکند از دیده کیک

1 موی سر جغبوت و جامه ریمناک از برون سو باد سرد و بیمناک

1 اندر آن شهری که موش آهن خورد باز پرد در هوا، کودک برد