ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 زد کلوخی بر هباک آن فزاک شد هباک او به کردار مغاک

1 از دهان تو همی آید غشاک پیر گشتی ریخت مویت از هباک

1 خشم آمدش و همان گه گفت: ویک خواست کورا برکند از دیده کیک

1 ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک بس سبکباری، نه بد دانی، نه نیک

1 دم سگ بینی ابا بتفوز سگ خشک گشت، کش نجنبد هیچ رگ

1 چون فراز آید بدو آغاز مرگ دیدنش بیگار گرداند مجرگ

1 ایستاده دیدم آن جا دزد و غول روی زشت و چشم‌ها همچون دو غول

1 چون که زن را دید فغ، کرد اشتلم همچو آهن گشت و نداد ایچ خم

1 تا به خانه برد زن را با دلام شادمانه زن نشست و شادکام

1 نزد آن شاه زمین کردش پیام دارویی فرمود زامهران به نام