ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی زیر او سُمجی است، بیرون شد بدوی

1 تا جهان بود از سر آدم فراز کس نبود از راز دانش بی‌نیاز

2 مردمانِ بخرد اندر هر زمان راهِ دانش را به هر گونه زبان

3 گِرد کردند و گرامی داشتند تا به سنگ اندر همی بنگاشتند

4 دانش اندر دل چراغ روشنست وز همه بد بر تن تو جوشنست

1 کار چون بسته شود بگشایدا وز پس هر غم طرب افزایدا

1 گرسنه روباه شد تا آن تبیر چشم زی او برده، مانده خیر خیر

1 بانگ زله کرد خواهد کر گوش وایچ ناساید به گرما از خروش

2 برزند آواز دونانک به دست بانگ دونانک سه چند آوای هست

1 گفت با خرگوش خانه خان من خیز خاشاکت ازو بیرون فگن

2 چون یکی خاشاک افگنده به کوی گوش خاران را نیاز آید بدوی

1 نزد آن شاه زمین کردش پیام دارویی فرمود زامهران به نام

1 گر خوری از خوردن افزایدت رنج ور دمی مینو فراز آوردت و گنج

1 شب زمستان بود، کپی سرد یافت کرمکی شبتاب ناگاهی بتافت

2 کپیان آتش همی پنداشتند پشتهٔ هیزم برو بر داشتند

1 آمد این شبدیز با مرد خراج دربجنبانید با بانگ و تلاج