ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 بس که برگفته پشیمان بوده‌ام بس که بر ناگفته شادان بوده‌ام

1 کرد باید مر مرا و او را رون شیر تا تیمار دارد خویشتن

1 پس شتابان آمد اینک پیرزن روی یکسو، کاغه کرده خویشتن

1 زش ازو پاسخ دهم اندر نهان زش به بیداری میان مردمان

1 چون بگردد پای او از پایدان خود شکوخیده بماند هم چنان

1 مار و غنده کربشه با کژدمان خورد ایشان گوشت روی مردمان

1 تاک رز بینی شده دینارگون پرنیان سبز او زنگارگون

1 از همالان وز برادر من فزون زان که من امیدوارم نیز یون

1 گر درم داری، گزند آرد بدین بفگن او را گرم و درویشی گزین

1 مرد را نهمار خشم آمد ازین غاو شنگی به کف آوردش، گزین