ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 ار همه خوبی و نیکی دارد او ماده ور بر کار خویش ار دارد او

1 تنگ شد عالم برو از بهر گاو شور شور اندر فگند و کاو کاو

1 گفت: فردا بینی‌ام در پیش تو خود بیاهنجم ستیم از ریش تو

1 کاش آن گوید که باشد بیش نه بر یکی بر چند بفزاید فره

1 هیچ گنجی نیست از فرهنگ به تا توانی رو هوا زی گنج نه

1 روی هر یک چون دو هفته گرد ماه جامه‌شان غفه، سموریشان کلاه

1 اخترانند آسمانشان جایگاه هفت تابنده دوان در دو و داه

1 سوس پرورده به می بگداخته نیک درمانی زنان را ساخته

1 پر بکنده، چنگ و چنگل ریخته خاک گشته، باد خاکش بیخته

1 نزد تو آماده بدو آراسته جنگ او را خویشتن پیراسته