ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی تو بدانگاه از درخت اندر بگوی:

2 کان تبنگوی اندرو دینار بود آن ستد ز یدر که ناهشیار بود

1 نزد تو آماده بدو آراسته جنگ او را خویشتن پیراسته

1 گفت: ای من، مرد خام کل درای پیش آن فرتوت پیر ژاژخای

1 از خراسان آن خورِ طاووس وش سوی خاور می‌خرامد شاد و خوش

2 کآفتاب آید به بخشش زی بره روی گیتی سبز گردد یکسره

3 مهر دیدم بامدادان چون بتافت از خراسان سوی خاور می‌شتافت

4 نیم روزان بر سر ما برگذشت چون به خاور شد ز ما نادید گشت

1 ار همه خوبی و نیکی دارد او ماده ور بر کار خویش ار دارد او

1 آشکوخَد بر زمین هموار بر همچنان چون بر زمین دشوار بر

1 هیچ شادی نیست اندر این جهان برتر از دیدار روی دوستان

2 هیچ تلخی نیست بر دل تلخ تر از فراق دوستان پر هنر

1 چونکه مالیده بدو گستاخ شد کار مالیده بدو در واخ شد

1 دمنه را گفتا که تا: این بانگ چیست؟ با نهیب و سهم این آوای کیست؟

2 دمنه گفت او را: جزین آوا دگر کار تو نه هست و سهمی بیشتر

3 آب هر چه بیشتر نیرو کند بند ورغ سست بوده بفگند

4 دل گسسته داری از بانگ بلند رنجکی باشدت و آواز گزند

1 جای کرد از بهر بودن کازه‌ای زان که کرده بودشان اندازه‌ای