بینی و گنده دهان داری و نای از رودکی مثنوی 97

1 اگر چه عذر بسی بود روزگار نبود چنان که بود به ناچار خویشتن بخشود

2 خدای را بستودم، که کردگار من است زبانم از غزل و مدح بندگانش نسود

1 یک به یک از در درآمد آن نگار آن غراشیده ز من، رفته به جنگ

1 مهتران جهان همه مردند مرگ را سر همه فرو کردند

2 زیر خاک اندرون شدند آنان که همه کوشک‌ها برآوردند

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار