ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 چون درآمد آن کدیور، مرد زفت بیل هشت و داس گاله برگرفت

1 سنجد چیلان بدو نیمه شده نقطهٔ سرمه به یک یک برزده

1 گفت: هنگامی یکی شهزاده بود گوهری و پر هنر آزاده بود

2 شد به گرمابه درون، اِستاد غوشت بود فربی و کلان، بسیارگوشت

1 داشتی آن تاجر دولت شعار صد قطار سار اندر زیر بار

1 کرد باید مر مرا و او را رون شیر تا تیمار دارد خویشتن

1 سر فرو بردم میان آبخور از فرنج منش خشم آمد مگر

1 تنگ شد عالم برو از بهر گاو شور شور اندر فگند و کاو کاو

1 پس بیو بارید ایشان را همه نی شبان را میش زنده، نی رمه

1 بهترین یاران و نزدیکان همه نزد او دارم همیشه اندمه

1 دم سگ بینی ابا بتفوز سگ خشک گشت، کش نجنبد هیچ رگ