ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 خود ترا جوید همه خوبی و زیب هم چنان چون تو جبه جوید نشیب

1 پس تبیری دید نزدیک درخت هر گهی بانگی بجستی تند و سخت

1 با کُروز و خرمی، آهو به دشت می خرامد چون کسی کو مست گشت

1 خایگان تو چو کابیله شدست رنگ او چون رنگ پاتیله شدست

1 چون درآمد آن کدیور، مرد زفت بیل هشت و داس گاله برگرفت

1 آمد این شبدیز با مرد خراج دربجنبانید با بانگ و تلاج

1 دست و کف و پای پیران پر کلخج ریش پیران زرد از بس دود نخج

1 گر خوری از خوردن افزایدت رنج ور دمی مینو فراز آوردت و گنج

1 گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ رفت باید، ای پسر، ممغز تو هیچ

1 آهو از دام اندرون آواز داد پاسخ گرزه به دانش باز داد