ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 هست از مغز سرت، ای منگله همچو رش مانده تهی از کشکله

1 تا به خانه برد زن را با دلام شادمانه زن نشست و شادکام

1 ماده گفتا: هیچ شرمت نیست، ویک بس سبکباری، نه بد دانی، نه نیک

1 آتشی بنشاند از تن تفت و تیز چون زمانی بگذرد، گردد گمیز

1 دستگاه او نداند کز چه روی؟ تنبل و کنبوره در دستان اوی

1 تاک رز بینی شده دینارگون پرنیان سبز او زنگارگون

1 اخترانند آسمانشان جایگاه هفت تابنده دوان در دو و داه

1 وز چکاوک نوف بینی رستخیز دشت برگیرد بدان آوای تیز

1 از همالان وز برادر من فزون زان که من امیدوارم نیز یون

1 هم چنان سرمه که دخت خوب روی هم به سان گرد بردارد ز روی

2 گرچه هر روز اندکی برداردش بافدم روزی به پایان آردش