ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 همچنان کَبتی که دارد انگبین چون بماند داستان من بر این:

2 کبت ناگه بوی نیلوفر بیافت خوشش آمد سوی نیلوفر شتافت

3 وز بر خوشبوی نیلوفر نشست چون گهِ رفتن فراز آمد، نَجَست

4 تا چو شد در آب نیلوفر نهان او به زیر آب ماند از ناگهان

1 هیچ شادی نیست اندر این جهان برتر از دیدار روی دوستان

2 هیچ تلخی نیست بر دل تلخ تر از فراق دوستان پر هنر

1 تا جهان بود از سر آدم فراز کس نبود از راز دانش بی‌نیاز

2 مردمانِ بخرد اندر هر زمان راهِ دانش را به هر گونه زبان

3 گِرد کردند و گرامی داشتند تا به سنگ اندر همی بنگاشتند

4 دانش اندر دل چراغ روشنست وز همه بد بر تن تو جوشنست

1 گفت با خرگوش خانه خان من خیز خاشاکت ازو بیرون فگن

2 چون یکی خاشاک افگنده به کوی گوش خاران را نیاز آید بدوی

1 آن که را دانم که: اویم دشمنست وز روان پاک بدخواه منست

2 هم به هر گه دوستی جویمش من هم سخن به آهستگی گویمش من

1 کار چون بسته شود بگشایدا وز پس هر غم طرب افزایدا

1 بار کژ مردم به کنگرش اندرا چون ازو سودست مر شادی ترا

1 آفریده مردمان مر رنج را بیش کرده جان رنج آهنج را

1 اندر آمد مرد با زن چرب چرب گنده پیر از خانه بیرون شد بترب

1 شاه دیگر روز باغ آراست خوب تخت‌ها بنهاد و بر گسترد بوب