تا جهان بود از سر آدم از رودکی سمرقندی مثنوی 13
1. تا جهان بود از سر آدم فراز
کس نبود از راز دانش بی‌نیاز
گفت با خرگوش خانه خان از رودکی سمرقندی مثنوی 14
1. گفت با خرگوش خانه خان من
خیز خاشاکت ازو بیرون فگن
آن که را دانم که: اویم از رودکی سمرقندی مثنوی 15
1. آن که را دانم که: اویم دشمنست
وز روان پاک بدخواه منست
کار چون بسته شود بگشایدا از رودکی سمرقندی مثنوی 16
1. کار چون بسته شود بگشایدا
وز پس هر غم طرب افزایدا
بار کژ مردم به کنگرش از رودکی سمرقندی مثنوی 17
1. بار کژ مردم به کنگرش اندرا
چون ازو سودست مر شادی ترا
آفریده مردمان مر رنج از رودکی سمرقندی مثنوی 18
1. آفریده مردمان مر رنج را
بیش کرده جان رنج آهنج را
اندر آمد مرد با زن چرب از رودکی سمرقندی مثنوی 19
1. اندر آمد مرد با زن چرب چرب
گنده پیر از خانه بیرون شد بترب
شاه دیگر روز باغ آراست از رودکی سمرقندی مثنوی 20
1. شاه دیگر روز باغ آراست خوب
تخت‌ها بنهاد و بر گسترد بوب
خود ترا جوید همه خوبی از رودکی سمرقندی مثنوی 21
1. خود ترا جوید همه خوبی و زیب
هم چنان چون تو جبه جوید نشیب
پس تبیری دید نزدیک از رودکی سمرقندی مثنوی 22
1. پس تبیری دید نزدیک درخت
هر گهی بانگی بجستی تند و سخت
با کُروز و خرمی، آهو از رودکی سمرقندی مثنوی 23
1. با کُروز و خرمی، آهو به دشت
می خرامد چون کسی کو مست گشت
خایگان تو چو کابیله از رودکی سمرقندی مثنوی 24
1. خایگان تو چو کابیله شدست
رنگ او چون رنگ پاتیله شدست