ابیات به جا مانده از کلیله و دمنه و سندبادنامه در مثنوی‌ها رودکی سمرقندی

1 نان آن مدخل ز بس زشتم نمود از پی خوردن گوارشتم نبود

1 من سخن گویم، تو کانایی کنی هر زمانی دست بر دستی زنی

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار

1 کاش آن گوید که باشد بیش نه بر یکی بر چند بفزاید فره

1 شیر خشم آورد و جست از جای خویش و آمد آن خرگوش را الفغده پیش

1 سوس پرورده به می بگداخته نیک درمانی زنان را ساخته

1 همچنان کَبتی که دارد انگبین چون بماند داستان من بر این:

2 کبت ناگه بوی نیلوفر بیافت خوشش آمد سوی نیلوفر شتافت

3 وز بر خوشبوی نیلوفر نشست چون گهِ رفتن فراز آمد، نَجَست

4 تا چو شد در آب نیلوفر نهان او به زیر آب ماند از ناگهان

1 گفت: خیز اکنون و سازه ره بسیچ رفت باید، ای پسر، ممغز تو هیچ

1 اندر آمد مرد با زن چرب چرب گنده پیر از خانه بیرون شد بترب

1 چون گل سرخ از میان پیلگوش یا چو زرین گوشوار از خوب گوش