رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 تا چند رضی به گیر و دارت دارند گیرم بخزان چو نوبهارت دارند

2 بر خیز رضی سنگ گرانی موقوف کاینده و رفته انتظارت دارند

1 ما را سر و برگ خویش و بیگانه نماند زان افسونهٰا بغیر افسانه نماند

2 دیوانه شدم در غم ویرانهٔ خویش افسوس که ویرانه به دیوانه نماند

1 صد شکر که یادت همه از یادم برد وین هستی موهوم ز بنیادم برد

2 گفتم که دمی گریه کنم آهم سوخت رفتم که دمی آه کشم بادم برد

1 در وادی معرفت نه گیر است و نه دار کانجا همه بر هیچ نهٰادند سوار

2 رفتم که زمعرفت زنم دم، گفتا دریا به دهان سگ مگردان مردار

1 ای آنکه ز عشق تو مرا نیست قرار زین بیش بدست غصه خاطر مسپار

2 بر هر بد و نیک پرتو انداز چو مهر بر ناخوش و خوش گذر تو چون باد بهار

1 تا کی ز جفای چرخ باشم من زار جان خسته و دل شکسته خاطر افکار

2 چشمم بیدار بعکس بختم ایکاش بختم بودی بجای چشمم بیدار

1 فریاد که سبحه در کفم شد زنار افسوس که یار عاقبت شد اغیار

2 گفتم که بهیچ کار هرگز نایم چیزی نبودکه او نباشد در کار

1 چون سیل که آخر بنشیند ز خروش در مجلس اهل حال گشتیم خموش

2 گفتم بگوش آنچه نبینند به چشم دیدیم بچشم آنچه نبینند به گوش

1 گشتیم همه روی زمین را بچراغ مثل فرح آباد ندادند سراغ

2 داغ از فرح آباد چنانست جنان ز اشرف فرح آباد چنان باشد داغ

1 میزند مرغ دلم پر به هوای اشرف چونکه فردوس نباشد به صفای اشرف

2 گویند بهشت، لیک تا دید صفاش از شرم فکند سر بپای اشرف