رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 هر چیز که پرتوی بتو در تابد اندیشه مکن که نیک باشد یا بد

2 زنهار به جز در خرابات مکوب کانجاست که هر که هر چه خواهد یابد

1 این خلق جهان به یکدگر کینه ورند گویا که ز مرگ خویشتن بی‌خبرند

2 همچون دو سگ گرسنه از بهر شکم از روی حسد بیکدگر مینگرند

1 دل جز بغمش، بهر چه در ساخته بود خود را ز حضور دور انداخته بود

2 عشقم بسر ار سایه نینداخته بود عقلم ز برای هیچ در باخته بود

1 تا در ره عشق پای از سر نشود ایمان با کفر ما برابر نشود

2 تا آینه از آه منور نشود بر روی کسی گشاده این در نشود

1 از خواری شاگرد و ز فخر استاد صد چاک به جیب هستیم پیش افتاد

2 ز استاد بگشوم آمد اینحرف آزاد فریاد زدانش و ز نادانی داد

1 تا گلگون اشک و چهره کاهی نشود دل مشرق انوار الهی نشود

2 سالک که ز سر خویش واقف گردد او عارف اسرار کماهی نشود

1 حسن عملم ز برگ کاهی پی شد راه ازلم ز برق آهی طی شد

2 از عمر حضر نشد جز اینم معلوم کی صبح بهر شادمانی دی شد

1 در گوش هر آنکه این صدا بنشیند مشکل که در این طلب ز پا بنشیند

2 از بوی گلی مرغ دلم از جا شد اکنون حیرانست کجا بنشیند

1 عشقم مجنون و هرزه‌گو میسازد عقلم مفتی شهر او میسازد

2 گرم است میان عقل و عشقم صحبت میسوزد این مرا که او میسازد

1 تا چند دلا تیره و تارت دارند حیرانم من، بهر چکارت دارند

2 مانندهٔ دزدی که کشندش بردار سر گشته درین پای چو نارت دارند