عشقم مجنون و از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 49
1. عشقم مجنون و هرزه‌گو میسازد
عقلم مفتی شهر او میسازد
تا چند دلا تیره از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 50
1. تا چند دلا تیره و تارت دارند
حیرانم من، بهر چکارت دارند
تا چند رضی به از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 51
1. تا چند رضی به گیر و دارت دارند
گیرم بخزان چو نوبهارت دارند
ما را سر و برگ از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 52
1. ما را سر و برگ خویش و بیگانه نماند
زان افسونهٰا بغیر افسانه نماند
صد شکر که یادت از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 53
1. صد شکر که یادت همه از یادم برد
وین هستی موهوم ز بنیادم برد
در وادی معرفت از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 54
1. در وادی معرفت نه گیر است و نه دار
کانجا همه بر هیچ نهٰادند سوار
ای آنکه ز عشق از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 55
1. ای آنکه ز عشق تو مرا نیست قرار
زین بیش بدست غصه خاطر مسپار
تا کی ز جفای چرخ از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 56
1. تا کی ز جفای چرخ باشم من زار
جان خسته و دل شکسته خاطر افکار
فریاد که سبحه از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 57
1. فریاد که سبحه در کفم شد زنار
افسوس که یار عاقبت شد اغیار
چون سیل که آخر از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 58
1. چون سیل که آخر بنشیند ز خروش
در مجلس اهل حال گشتیم خموش
گشتیم همه روی از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 59
1. گشتیم همه روی زمین را بچراغ
مثل فرح آباد ندادند سراغ
میزند مرغ دلم از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 60
1. میزند مرغ دلم پر به هوای اشرف
چونکه فردوس نباشد به صفای اشرف