از ذرهٔ سرگشته، از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 25
1. از ذرهٔ سرگشته، قرار تو کجاست
وی مشت غبار، اعتبار تو کجاست
این دار فنا بلند از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 26
1. این دار فنا بلند از پستی ما است
وین سختی ناتمام از هستی ما است
عرق از برگ گل از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 27
1. عرق از برگ گل انگیختنش را نگرید
آب و آتش بهم آمیختنش را نگرید
در باز بروی دلم از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 28
1. در باز بروی دلم از ناز نمیکرد
هر چند که در میزدم، آواز نمیکرد
بر کف چه نهم سبحه از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 29
1. بر کف چه نهم سبحه که زنارم شد
در بر چه کنم خرقه که سربارم شد
عاشق به گدائی از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 30
1. عاشق به گدائی نه شهی میخواهد
نه لاغری و نه فربهی میخواهد
ناصح چکنی زبانم از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 31
1. ناصح چکنی زبانم از پندم مبند
یکبار بیا ببین در آن سرو بلند
آنانکه علم به از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 32
1. آنانکه علم به عالم تجریدند
علامهٔ دانشند و عین دیدند
در صومعه و مدرسه از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 33
1. در صومعه و مدرسه دیار نبود
در هر دو جهان واقف اسرار نبود
ز آئینهٔ دل چو از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 34
1. ز آئینهٔ دل چو زنگ اغیار زدود
نه جامه سفید ساز و نه خرقه کبود
مجنون که تمام از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 35
1. مجنون که تمام محو لیلی نشود
شایستهٔ انوار تجلی نشود
یک جرعه هر آنکه از رضی‌الدین آرتیمانی رباعی 36
1. یک جرعه هر آنکه از می ما نو شد
عیب و هنر تمام عٰالم پوشد