رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 بر کف چه نهم سبحه که زنارم شد در بر چه کنم خرقه که سربارم شد

2 عقلم ننمود چاره و عشق بسوخت از پیش نرفت کاری و کارم شد

1 در دین حق ار نبوده‌ای مادر زا این چشم ببند و چشم دیگر بگشا

2 بشناخت تو را هر آنکه دور از من دید چون قبله که پیدا شود از قبله نما

1 میزند مرغ دلم پر به هوای اشرف چونکه فردوس نباشد به صفای اشرف

2 گویند بهشت، لیک تا دید صفاش از شرم فکند سر بپای اشرف

1 عرق از برگ گل انگیختنش را نگرید آب و آتش بهم آمیختنش را نگرید

2 بخدا گر دهنش، هیچ تواند کس دید یا اگر دید توان، پس ذقنش را نگرید

1 لیلی خواهی به تربت مجنون شو لؤلؤ خواهی به لجه جیحون شو

2 گفتی که برون شوم بی‌معرفتی با خود چه شوی، برو ز خود بیرون شو

1 فریاد که سبحه در کفم شد زنار افسوس که یار عاقبت شد اغیار

2 گفتم که بهیچ کار هرگز نایم چیزی نبودکه او نباشد در کار

1 هر دل که درین زمانه درویش ترک از نیش زبان ناکسان، ریش ترک

2 خواهی که مقٰام لی مع الله یابی گامی بنه از من و توئی پیشترک

1 ای پادشه مملکت آگاهی در زیر نگین تو را، ز مه تا ماهی

2 باختم رسل چسان رسالت شد ختم ختم است چنان، بحضرت تو شاهی

1 شوخی که تمام پای بستم او را بی منت جام و باده مستم او را

2 گفتا مپرستید بغیر از من کس جز او نه کسی تا که پرستم او را

1 باز آ باز آ، چو روح در تن باز آ چون جان به بدن، چو گل بگلشن باز آ

2 گفتی که چسان تو زنده‌ای دور از من دور از تو فتاده‌ام به مردن باز آ