رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 تا چند بساط شادی و غم گیریم راه و روش مردم عالم گیریم

2 کو زلف مشوشی که در هم پاشیم کو شعلهٔ آتشی که در هم گیریم

1 گاهیم چو مرده در کفن میسازد گاهی از من، هزار من میسازد

2 میسوخت مرا اگر نمیسوخت دلم این میسوزد که او بمن می‌سازد

1 ای تخت تجمل تو بر علیین افتاده ز جای آنچنان، جای چنین

2 نه راه پس و نه راه پیشت باشد بگذار ز خجلت و فرو شو بزمین

1 ز آئینهٔ دل چو زنگ اغیار زدود نه جامه سفید ساز و نه خرقه کبود

2 چون اهل زمان نه‌ایم در قید فنا ما فانی مطلقیم در عین وجود

1 در عشق اگر جان بدهی، جان آنست ای بی سر و سامان، سر و سامان آنست

2 گر در ره او دل تو دارد دردی آن درد نگهدار که درمان آنست

1 با سبحه به چپ و راست ساغر گیریم وز ننگ ریا دین قلندر گیریم

2 چون باد به هر ناخوش و خوش در گذریم چون شعله بهر خار خسی درگیریم

1 آنکو به زبان خلق جز عیب نداشت او هیچ خبر ز عالم غیب نداشت

2 من زندهٔ عقل را فشردم صد بار چیزی به جز آن واهمه در جیب نداشت

1 ای آنکه به دل تخم امل را کشتی بگذر ز همه که خود بخواهی هشتی

2 تا ذره‌ای از نام و نشانت بر جاست آویختی و سوختی و برگشتی

1 ای عشق بحسن دیده در ساز مرا عیبم همه سر بسر، هنر ساز مرا

2 دل گیرم از آب زندگانی، دلگیر لب تشنه بخوناب جگر ساز مرا

1 با درویشان کبر خود اندیش بد است با خویش بدست آنکه به درویش بد است

2 از بسکه بدم بخویش، از خوبی خویش با من خوب است آنکه بدرویش بد است