رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 ای تخت تجمل تو بر علیین افتاده ز جای آنچنان، جای چنین

2 نه راه پس و نه راه پیشت باشد بگذار ز خجلت و فرو شو بزمین

1 آنانکه جمال غیب دیدند همه رفتند و به عیش آرمیدند همه

2 یک حرف ز مدعا نگفتند بکس با آنگه به مدعی رسیدند همه

1 لیلی خواهی به تربت مجنون شو لؤلؤ خواهی به لجه جیحون شو

2 گفتی که برون شوم بی‌معرفتی با خود چه شوی، برو ز خود بیرون شو

1 ای پادشه مملکت آگاهی در زیر نگین تو را، ز مه تا ماهی

2 باختم رسل چسان رسالت شد ختم ختم است چنان، بحضرت تو شاهی

1 تا در ره دوست سر ز پا میدانی نه مبدأ خود، نه منتها میدانی

2 در عالم آشنائی ای بیگانه تا بیگانه ز آشنا میدانی

1 تا جانب دوست رو ز هر سو نکنی از گلبن تحقیق گلی بو نکنی

2 چون جانب دوست رو نهی هر جا هست ز نهار بجانب دگر رو نکنی

1 گر بوئی از آن زلف معنبر یابی مشکل که دگر پای خود از سر یابی

2 از خجلت دانائی خود آب شوی گر لذت نادانی ما دریابی

1 در صومعه و مدرسه گشتیم بسی در دهر نبود، هیچ فریادرسی

2 رندی ز کجا و زهد و سالوس کجا دین و دنیا بهم ندیده است کسی

1 صد حیف ایدل که مرد دیدار نه‌ای واقف به تجلیات اسرار نه‌ای

2 قانع به همینی که دو چشمت باز است خرگوش صفت، و لیک بیدار نه‌ای

1 ای آنکه ز نام خود بتنگ آمده‌ای یک گام نرفته سر به سنگ آمده‌ای

2 عارت بادا که ننگ، دارد ز تو عار عارت بادا که ننگ ننگ آمده‌ای