رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 تا چند بساط شادی و غم گیریم راه و روش مردم عالم گیریم

2 کو زلف مشوشی که در هم پاشیم کو شعلهٔ آتشی که در هم گیریم

1 چون شعله به هیچ همدمی دم نزدیم کز سوز دل آتشی به عٰالم نزدیم

2 داغ دل خود به هیچکس ننمودیم کارایش روزگار بر هم نزدیم

1 چون اهل ریا چو ربنا در گیریم درویشی ما بسی که ساغر گیریم

2 گاهی دم خود بسالها، دربازیم گاهی به دمی ملک سکندر گیریم

1 صد شکر که آشفته سر و دستارم بر گشته ز دوست خلوت و بازارم

2 حاصل که رسیده تا بجائی کارم کزیاد رود اگر بیادش آرم

1 ما ناب گلابیم، گل آلود نه‌ایم یا همچو چراغ تیره در دود نه‌ایم

2 با اینهمه بود، غیر نابود نه‌ایم در عین وجود هیچ موجود نه‌ایم

1 یک کوچه شده‌است خلوت و بازارم یکسان گشته‌است اندک و بسیارم

2 یک ره گشتیم با دو عالم زان رو یکرنگ شده است سبحه و زنارم

1 بر سر چو کلاه عاشقی افرازم سر بازیهٰا تمام بازی سازم

2 یکذره غم درون، برون ار فکنم غمهٰای جهان تمام، شادی سازم

1 ای یافته هر چه خواسته از یزدان اسکندر و مهدی و سلیمان زمان

2 ای آنکه ز شٰان، میر در گاه تو را قیصر، قیصر خواند و خاقان، خاقان

1 صد شکر که نیستم من از بی‌خبران گه مست ز وصلم و گهی از هجران

2 دانشمندان تمام گریٰان بر من خندان من دیوانه به دانشمندان

1 نی در غم فرزند و زن و خویشم من نی خویش به قید مذهب و کیشم من

2 رفتم که حساب خود کنم هیچ نبود شاید اگر از هیچ نیندیشم من