رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 ما را سر و برگ خویش و بیگانه نماند زان افسونهٰا بغیر افسانه نماند

2 دیوانه شدم در غم ویرانهٔ خویش افسوس که ویرانه به دیوانه نماند

1 صد شکر که آشفته سر و دستارم بر گشته ز دوست خلوت و بازارم

2 حاصل که رسیده تا بجائی کارم کزیاد رود اگر بیادش آرم

1 آنانکه جمال غیب دیدند همه رفتند و به عیش آرمیدند همه

2 یک حرف ز مدعا نگفتند بکس با آنگه به مدعی رسیدند همه

1 عشق است که بی زلزله وغلغله نیست گر ره نبری بجان جای گله نیست

2 این راه نرفت هر که سر در ننهاد گویا که در این قافله سر قافله نیست

1 گشتیم همه روی زمین را بچراغ مثل فرح آباد ندادند سراغ

2 داغ از فرح آباد چنانست جنان ز اشرف فرح آباد چنان باشد داغ

1 این وادی عشق طرفه شورستانی است غافل منشین که خوش حضورستانی است

2 هر دل که در او مهر بتی چهره فروخت هر جا برود، چراغ گورستانی است

1 ای گشته تو را صفات، مانع از ذات از ذات فرو نمان به امید صفات

2 چندم پرسی کز چه جهت روزی توست با آنکه خداست رازق از کل جهات

1 تا در ره عشق پای از سر نشود ایمان با کفر ما برابر نشود

2 تا آینه از آه منور نشود بر روی کسی گشاده این در نشود

1 یک کوچه شده‌است خلوت و بازارم یکسان گشته‌است اندک و بسیارم

2 یک ره گشتیم با دو عالم زان رو یکرنگ شده است سبحه و زنارم

1 چون اهل ریا چو ربنا در گیریم درویشی ما بسی که ساغر گیریم

2 گاهی دم خود بسالها، دربازیم گاهی به دمی ملک سکندر گیریم