رباعیات رضی‌الدین آرتیمانی

1 ناصح چکنی زبانم از پندم مبند یکبار بیا ببین در آن سرو بلند

2 گر چشم ز روی او توانی برداشت من نیز دل از غمش توانم بر کند

1 آنانکه علم به عالم تجریدند علامهٔ دانشند و عین دیدند

2 ناکشته، تر و خشک جهان را کشتند نادیده بد و نیک جهان را دیدند

1 در صومعه و مدرسه دیار نبود در هر دو جهان واقف اسرار نبود

2 بودند همه لنگر آن عالم لیک از عالم دل کسی خبردار نبود

1 ز آئینهٔ دل چو زنگ اغیار زدود نه جامه سفید ساز و نه خرقه کبود

2 چون اهل زمان نه‌ایم در قید فنا ما فانی مطلقیم در عین وجود

1 مجنون که تمام محو لیلی نشود شایستهٔ انوار تجلی نشود

2 گفتی که به عشق دل تسلی گردد عشق آن باشد که دل تسلی نشود

1 یک جرعه هر آنکه از می ما نو شد عیب و هنر تمام عٰالم پوشد

2 ما صاف دلان کینه نداریم ز مهر خون در دل ما ز مهر دشمن، جوشد

1 گاهیم چو مرده در کفن میسازد گاهی از من، هزار من میسازد

2 میسوخت مرا اگر نمیسوخت دلم این میسوزد که او بمن می‌سازد

1 گه مجنونم به دشت و کو میسازد گه معقولم به گفتگو می‌سازد

2 گویند که نیکو نبود ساختگی بس از چه نکوست آنچه او میسازد

1 ای رتبهٔ تاج و تخت را کرده بلند وی گردن سرکشانت در خم کمند

2 شاهست سوار گشته بر اسب سمند یا کرده طلوع آفتاب از الوند

1 خاکم که به هیچ کس گذارم نبود آبم که به هیچ کس مدارم نبود

2 بادم که به هیچ جا قرارم نبود نارم که ز سوختن کنارم نبود