ز نوبهار شود چون شکفته از صائب تبریزی غزل 660

1 ز نوبهار شود چون شکفته لاله ما؟ که خون مرده کند باده را پیاله ما

2 اگر چه بلبل ما هیچ فصل نیست خموش یکی هزار شود در بهار ناله ما

3 کجا به دیده ما هر ستاره می آید؟ به روی ماه گشوده است چشم هاله ما

4 ز چشم شور همان در شکنجه ایم مدام اگر چه شد چو هما استخوان نواله ما

5 به لوح ساده ز ما همچو صبح قانع شو که حرف، نقطه سهوست در رساله ما

6 کنیم چشم به تسخیر او چگونه سیاه؟ که رم ز سایه خود می کند غزاله ما

7 به ما سپهر سیه دل چه می تواند کرد؟ به روی داغ گشوده است چشم لاله ما

8 نباشد از دل خود چون کباب ما صائب؟ که غیر شیشه کسی نیست هم پیاله ما