1 زبس که کرد نهان چرخ نقد جان درخاک هزار چشمه حیوان بود روان درخاک

2 ریاض جود همان روز بی طراوت شد که کرد ریشه قارون فلک نهان درخاک

3 مرا چگونه تواند ز خاک برگیرد؟ چنین که تا به کمر مانده آسمان درخاک

4 جماعتی که نخوردند آب زنده دلی چو تخم سوخته ماندند جاودان درخاک

5 شده است گرد ز افتادگی به باد سوار نشسته است ز گردنکشی نشان درخاک

6 ترا که دست تصرف به زیر سنگ بود چه سود ازین که بود گنج بیکران درخاک

7 کمان چرخ شود وقتی از کشاکش سیر که همچو تیر نشینند راستان درخاک

8 تمیز نیک و بد از سفلگان مجو زنهار یکی است مرتبه کاه و زعفران درخاک

9 به مرگ دست ندارم ز تیر یار،که هست هزار صبح امیدم ز استخوان درخاک

10 مرا به خاک نشانده است آتشین شستی که ماه نو کند از شرم اوکمان درخاک

11 ز تخم اشک درآن آستان نیم نومید امید هاست مرا همچو باغبان درخاک

12 درآن ریاض که تیغ زبان کشد صائب کنند تیغ زبان بلبلان نهان در خاک