ز یار لطف نهان خواستن از صائب تبریزی غزل 1763

1 ز یار لطف نهان خواستن فزون طلبی است که دل زیاده برد خنده ای که زیر لبی است

2 به احتیاط سخن در حضور خوبان کن که خوی سنگدلان آبگینه حلبی است

3 نمی کنند نظر عارفان به حسن مجاز به ریگ سینه نهادن، دلیل تشنه لبی است

4 خسیس را ز مدارا زبان دراز شود ز آب شعله کشد آتشی که بولهبی است

5 چراغ انجمن ماست دیده بیدار می شبانه ما گریه های نیمشبی است

6 اگر چه نقش دویی نیست در قلمرو حسن نظر به زلف و خط از روی یار، بی ادبی است

7 دلش به ما عجمی زادگان بود مایل اگر چه لیلی صحرانشین ما عربی است

8 عروس عافیتی را که خلق می طلبند چو نیک درنگری، در حباله عزبی است

9 رواست صائب، اگر نیست از ره دعوی تتبع غزل خواجه گر چه بی ادبی است