ز باران جمع گردد خاطر آشفته از صائب تبریزی غزل 402

1 ز باران جمع گردد خاطر آشفته مستان را رگ ابری کند شیرازه این جمع پریشان را

2 دل شوریده را گفتم خرد از عشق باز آرد ندانستم که پروای معلم نیست طوفان را

3 چنان شد عام در ایام ما ذوق گرفتاری که آزادی کند دلگیر اطفال دبستان را

4 گذشتم از سر دنیای دون، آسوده گردیدم به سیم قلب از اخوان خریدم ماه کنعان را

5 نگردد وحشت دل کم به زیب و زینت دنیا نسازد نقش یوسف دلنشین دیوار زندان را

6 اسیر عشق چشم از روی قاتل برنمی دارد ز مردم نیست امید شفاعت صید قربان را

7 به آهی ریزد از هم تار و پود هستی ظالم نسیمی می زند بر یکدگر زلف پریشان را

8 نگردد تنگ خلق عشق از بی تابی عاشق غباری نیست از ریگ روان در دل بیابان را

9 ز مشرب آنچه می آید ز صد لشکر نمی آید به یکرنگی توان تسخیر کردن کافرستان را

10 علاج سردی ایام را می می کند صائب خوشا رندی که دارد جمع اسباب زمستان را