ز گریه سرکشی افزود آن پریوش از صائب تبریزی غزل 604

1 ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را که شعله ور کند اشک کباب، آتش را

2 ز چهره عرق آلود یار در عجبم که کرده است چسان جمع، آب و آتش را؟

3 عنان نخل خزان دیده در کف بادست چگونه جمع کنم این دل مشوش را؟

4 مه به پرورش تن روان شود مشغول مکن به جام سفالین شراب بی غش را

5 به بوالهوس مکن از روی التفات نگاه به خاک ره مفکن تیر روی ترکش را

6 ضرور تا نشود، لب به گفتگو مگشا عنان کشیده نگه دار اسب سرکش را

7 مرا نهال امید آن زمان شود سرسبز که نخل موم کند ریشه در دل آتش را

8 به سیم و زر نشود حرص و آز کم صائب که نیست از خس و خاشاک سیری آتش را