1 دل سنگین ترا هر که به انصاف آرد می تواند به توجه پری از قاف آرد

2 هر که در پرده خورد خون جگر همچو غزال ای بسا نافه سربسته که از ناف آرد

3 هرکه چون بحر تواند گهر از لب ریزد به لب خود چه ضرورست کف لاف آرد؟

4 عشق پاک آینه چهره معشوق بود مهر را صبح برون از نفس صاف آرد

5 بی اجل یاد کسی خلق به نیکی نکنند مرگ این طایفه را بر سر انصاف آرد

6 غنچه می داشت اگر درد سخن، می بایست بلبلان را به سراپرده الطاف آرد

7 صائب از کلک شکربار دل عالم برد طوطیان را نتوانست به انصاف آرد