1 خود به خود چشم تو در گفتارست بیخودی لازمه بیمارست

2 با حدیث لب جان پرور او بوی گل چون نفس بیمارست

3 رزق اهل نظر از پرتو حسن روزی آینه از دیدارست

4 فلک بی سر و پا فانوسی است که چراغش ز دل بیمارست

5 تو نداری سر سودا، ورنه یوسفی در سر هر بازارست

6 دل به ماتمکده خاک مبند گر دل زنده ترا در کارست

7 ریگ این بادیه خون آشام است خاک این مرحله آدمخوارست

8 سربلندی ثمر بی برگی است خار را جا به سر دیوارست

9 سینه چاکان ترا چون گل صبح مغز آشفته تر از دستارست

10 در تن مرده دلان رشته جان پر کاهی است که بر دیوارست

11 عقل و فطرت به جوی نستانند دوردور شکم و دستارست

12 سیر و دور فلک ناهموار چون تو هموار شوی هموارست

13 بر من از زهر ملامت صائب هر سر موی، زبان مارست