هرکه تسلیم به فرمان قضا از صائب تبریزی غزل 3278

1 هرکه تسلیم به فرمان قضا می گردد بر سرش ابر بلا بال هما می گردد

2 چه ضرورست کشیدن ز مسیحا منت؟ کامرانی چو کند درد، دوا می گردد

3 بی ریاضت نتوان شهره آفاق شدن مه چو لاغر شود انگشت نما می گردد

4 واصلان گوش ندارند به افسانه عقل راه گم کرده پی بانگ درا می گردد

5 در تمنای تو ای قافله سالار بهار گل جدا، رنگ جدا، بوی جدا می گردد

6 صائب از منت صیقل جگرم گشت کباب ای خوش آن آینه کز خود به صفا می گردد