1 هرکه را چشم بر آن طاق دو ابرو افتاد دو جهان یکقلم از طاق دل او افتاد

2 تا قیامت نتواند به ته پا نگریست چشم هرکس که بر آن قامت دلجو افتاد

3 پیش صاحب نظران نقطه بسم الله است خال مشکین که بر آن گوشه ابرو افتاد

4 چون تو از ناز به دنبال نبینی هرگز به چه امید به دنبال تو گیسو افتاد؟

5 تیره بختی نکند خوش سخنان را خاموش چه کند سرمه به چشمی که سخنگو افتاد؟

6 نیست چندان خطری شیشه به سنگ آمده را جای رحم است بر آن کز نظر او افتاد

7 نیست ممکن به حقیقت نکشد عشق مجاز واصل بحر شود هر که درین جو افتاد

8 آه کز خیرگی دیده بی پرده من دیدن یار به آیینه زانو افتاد

9 یکی از گوشه نشینان جهان شد صائب هرکه را چشم به کنج دهن او افتاد