که به سیب ذقنش چشم هوس از صائب تبریزی غزل 1520

1 که به سیب ذقنش چشم هوس دوخته است؟ که سهیل (از) عرق شرم برافروخته است

2 چون ز آتشکده دل به سلامت گذرد؟ آن که از پرتو مهتاب رخش سوخته است

3 ما چو طاوس ز بال وپر خود در دامیم دام زلف تو چه صد چشم به ما دوخته است؟

4 ترتیب کرد مرا عشق و به جایی نرسید ابر نیسان چه کند، دانه ما سوخته است

5 خنده صبح به فانوس تجلی دارد تا ز شمع رخت آیینه برافروخته است

6 در زبان آوری خانه ما حرفی نیست نه چو طوطی سخن از آینه آموخته است

7 بوسه ای گر نربوده است ز یاقوت لبش دهن لاله چرا تا به جگر سوخته است؟

8 آتش از خانه همسایه به همسایه فتد صائب از پهلوی دل درد و غم اندوخته است