کجا به دام کشد سایه نهال از صائب تبریزی غزل 625

1 کجا به دام کشد سایه نهال مرا شکوفه خنده شیرست از ملال مرا

2 فروغ گوهر من از نژاد خورشیدست به خیرگی نتوان کرد پایمال مرا

3 چنین که لقمه غم در گلوی من گره است می حرام بود روزی حلال مرا

4 چسان به خنده گشایم دهن، که همچون برق لب شکفته بود مشرق زوال مرا

5 پی شکست من ای سنگ، پر بهم مرسان که می کند تپش دل شکسته بال مرا

6 فریب عشوه دنیا نمی خورم صائب نظر به حسن مآل است نه به مال مرا