کجا ز دایره عشق، حسن بیرون از صائب تبریزی غزل 1735

1 کجا ز دایره عشق، حسن بیرون است؟ سیاه خیمه لیلی ز آه مجنون است

2 مسیح سوزن خود گو به هرزه تیز مکن که چشم آبله ما به خار هامون است

3 شکوه سنگدلان زور عشق می خواهد به قصر بردن شیرین نه کار گلگون است

4 به دست موی شکافان کسی اسیر مباد همیشه زلف ز سودای شانه مفتون است

5 به دست بد گهران داد بوسه گاه مرا دلم ز غیرت تبخال او پر از خون است

6 ز خرمی مژه بر هم نمی توانم زد شبی که پنجه اطفال اشک گلگون است

7 سبب مپرس تهیدستی مرا صائب گناه سرو همین بس بود که موزون است