چه شود گر به پیامی دل من از صائب تبریزی غزل 6829

1 چه شود گر به پیامی دل من شاد کنی؟ پیش ازان روز که بسیار مرا یاد کنی

2 می کند یک سخن تلخ مرا شادی مرگ گر نخواهی به شکرخنده دلم شاد کنی

3 رتبه عشق خداداد ز خوبی کم نیست ناز تا چند به این حسن خداداد کنی؟

4 زیر دامان گل از داغ غریبی سوزد بلبلی را که تو از دام خود آزاد کنی

5 دل آباد مرا زیر و زبر گر سازی به ازان است که صد بتکده آباد کنی

6 باطن عشق بود تیغ دودم ای خسرو مصلحت نیست که خم در خم فرهاد کنی

7 حسن را شکوه عشاق کند ظالمتر صائب از دوست مبادا گله بنیاد کنی