ما نفس بر لب به صد رنج و تعب می آوریم از صائب تبریزی غزل 5463

1 ما نفس بر لب به صد رنج و تعب می آوریم پیر می گردیم تا روزی به شب می آوریم

2 روزه حرف طلب دارد لب اهل کرم ما به منزل میهمان را بی طلب می آوریم

3 رزق اگر دارد کلیدی در کف دست دعاست بی سبب ما زور بر پای طلب می آوریم

4 منت مشکل گشایان نی به ناخن می کند زور بر دست دعای نیمشب می آوریم

5 شوخ چشمی بین که پیش در شهوار حسب استخوان پوسیده ای چند از نسب می آوریم

6 بیستون را تیشه ما در فلاخن می نهد برجبین چون چین جواهر از غضب می آوریم

7 صائب از اوضاع ما شوریده احوالان مپرس گوشه ای داریم و روزی را به شب می آوریم