به دل چو کوه، گران گر چه از صائب تبریزی غزل 1684

1 به دل چو کوه، گران گر چه این کهن دیرست غنیمت است که سیلاب ما سبکسیرست

2 دلی که بال و پر همتش نریخته است اگر چه در ته خاک است، آسمان سیرست

3 مرا به میکده عزم شکست توبه رساند رسد به نیت خود هر که نیتش خیرست

4 ز نقش خود نتواند گذشت کوته بین اگر به کعبه رود بت پرست، در دیرست

5 به خود نیامدن اهل عشق تنبیهی است که آشنایی خود، آشنایی غیرست

6 ز قلقل بط می عارفی شود آگاه که با خبر چو سلیمان ز منطق الطیرست

7 مدار چشم اقامت ز دولت دنیا که سایه پر و بال هما سبکسیرست

8 جواب آن غزل است این که آذری فرمود که ناامید مباشید، عاقبت خیرست