تا سرو ترا راه به گلزار از صائب تبریزی غزل 6630

1 تا سرو ترا راه به گلزار فتاده گل گشته به تعظیم تو از شاخ پیاده

2 مه حلقه ابروی تو در گوش کشیده سر بر خط مشکین تو خورشید نهاده

3 دنباله چشم تو گذشته است ز ابرو آهوی تو از سایه خود پیش فتاده

4 دل نیز سیه می شود از گوشه نشینی در گوهر اگر سبز شود آب ستاده

5 آن به که به گرد دل درویش کند طوف آن را که میسر نشود حج پیاده

6 یابد ز اجل چاشنی قند مکرر در زندگی آن کس که بمیرد به اراده

7 تقصیر مکن در مدد خلق که باشد بال و پر توفیق، دل و دست گشاده

8 از خوردن خون ظالم خونخوار شود سیر اندازه اگر حفظ توان کرد به باده

9 صائب نشد از توبه مرا نفس به فرمان گیرندگی سگ نشود کم به قلاده