1 به چشم من فلک یک چشمخانه است که انسان مردمک، نور آن یگانه است

2 نباشد چون سبکرو توسن عمر؟ که هر موج نفس چون تازیانه است

3 بود در زیر لب، جان عاشقان را که جای رفتنی بر آستانه است

4 گناهان را ز خردی سهل مشمار که خرمنهای عالم دانه دانه است

5 چنان غفلت ترا مدهوش کرده است که خواب مرگ در گوشت فسانه است

6 به غیر از آه، مکتوبی ندارم چو آتش ترجمان من زبانه است

7 مکن بر عشق، آه بوالهوس حمل که چون تیر هوایی بی نشانه است

8 ازان خورشید شد صائب جهانگیر که از رخسار زرینش خزانه است