به هر سیاه درون مشنوان از صائب تبریزی غزل 5031

1 به هر سیاه درون مشنوان ترانه خویش زمین پاک طلب کن برای دانه خویش

2 زبان خویش به دیوار تا توان مالید قدم برون مگذار از درون خانه خویش

3 گناه زشتی خود را بر آبگینه منه مکن چو تنگدلان شکوه از زمانه خویش

4 دل خراب ز خاک مراد کمتر نیست بخواه حاجت خود را ز آستانه خویش

5 درین دو هفته که گل میهمان این چمن است مباش درپی تعمیر آشیانه خویش

6 چو زلف ماتمیان در هم است کارجهان ازین بلای سیه دور دار شانه خویش

7 کمند گوهر مقصود رشته اشک است مکن چو شمع قضا گریه شبانه خویش

8 به نیم جو نخرد خرمن فلک صائب ز عقده دل خود هر که ساخت دانه خویش