تا توان خاموش بودن دم نمی باید زدن از صائب تبریزی غزل 6033

1 تا توان خاموش بودن دم نمی باید زدن عالم آسوده را بر هم نمی باید زدن

2 می توان تا غوطه در سرچشمه خورشید زد خیمه بر گلزار چون شبنم نمی باید زدن

3 از دل و دین و خرد یکباره می باید گذشت در قمار عشق نفس کم نمی باید زدن

4 پیش اهل حال می باید لب از گفتار بست چون طرف آیینه باشد دم نمی باید زدن

5 تا نیابی ترجمانی همچو عیسی در کنار بر لب خود مهر چون مریم نمی باید زدن

6 جای شادی نیست زیر این سپهر نیلگون خنده در هنگامه ماتم نمی باید زدن

7 چون زمین ساده ای پیدا شود از بهر نقش بر لب خود مهر چون خاتم نمی باید زدن

8 شهریان را سیر چشم از جود کردن همت است در بیابان خیمه چون حاتم نمی باید زدن

9 می توان تا صائب از جام سفالین باده خورد می چو بی دردان ز جام جم نمی باید زدن