آدمی را نیست خصمی چون از صائب تبریزی غزل 6013

1 آدمی را نیست خصمی چون جمال خویشتن حلقه فتراک طاوس است بال خویشتن

2 این کهنسالان که می دزدند سال خویشتن کهنه دزدانند در تاراج مال خویشتن

3 صحبت روشندلان باشد حصار عافیت آب در گوهر نمی گردد ز حال خویشتن

4 در تلاش اوج عزت هر که می سوزد نفس سعی چون خورشید دارد در زوال خویشتن

5 می کشد در خاک و خون رنگین لباسی خلق را حلقه فتراک طاوس است بال خویشتن

6 بر گلوی خود ز غیرت می گذارم چون سبو گر برآرم از بغل دست سؤال خویشتن

7 غنچه خسبی دارد از سیر چمن فارغ مرا هست باغ دلگشایم زیر بال خویشتن

8 در جهان خاکساری خسرو وقت خودم کم نمی دانم ز جام جم سفال خویشتن

9 منت درمان ز بی دردان کشیدن مشکل است از طبیبان می کنم پوشیده حال خویشتن

10 چون کسی کز چشم بد معشوق را دارد نگاه صائب از مردم نهان دارم ملال خویشتن