جهان به راه شناسان دیده از صائب تبریزی غزل 1705

1 جهان به راه شناسان دیده ور تنگ است فضای بادیه بر چشم راهبر تنگ است

2 ز آفتاب جهانتاب، شکوه ات بیجاست ترا که کاسه دریوزه چون قمر تنگ است

3 به جوش مستی ما ظرف آسمان چه کند؟ که لامکان به روانهای بیخبر تنگ است

4 به بوسه ای دل ما شاد کن در آخر حسن که وقت ما و تو ای نازنین پسر تنگ است

5 سیه ز تنگی جا گشت خون لاله من فضای دست بر این آتشین جگر تنگ است

6 به آسمان چه گریزی ز عشق بی زنهار؟ که دست تیغ درازست و این سپر تنگ است

7 به وسعت نظر از رزق صلح کن زنهار که صاحبان زر و سیم را نظر تنگ است

8 میان بادیه در تنگنای زندانی ترا که دایره خلق در سفر تنگ است

9 چه سود قرب کریمان خسیس طبعان را؟ که سوزن ار چه ز عیسی بود، نظر تنگ است

10 کجا در آن دل سنگین کند سرایت آه؟ که رشته پر گره و کوچه گهر تنگ است

11 برون میار سر از کنج آشیان صائب که رشته کوته و میدان بال و پر تنگ است